Truus

Het was bij ons direct duidelijk voor welk ras wij gingen kiezen. Het zou een Duitse Staande Korthaar worden. Jelleke wist mij (Dennis) heel duidelijk te vertellen dat dit ras erg lief en sociaal is. Wat ze op dat moment niet vertelde, is dat het ook ontzettende deugnieten kunnen zijn (hier zouden we later wel achter komen).

De knoop was doorgehakt. We gingen op zoek naar een Duitse Staande Korthaar Pup. Na diverse telefoongesprekken, werd ons duidelijk dat er een aantal fokkers zijn waar je liever geen pup vandaan wilt hebben. Ook werd ons verteld dat de Pierschehille een betrouwbare fokker is en dat zij ook nog eens een nestje hadden gekregen. Wij hebben vervolgens contact opgenomen met de familie Van Rinkem. Het gaf ons een goed gevoel dat Liesbeth telefonisch gerichte vragen aan ons stelde. Na dit telefonische contact gingen wij een aantal weken later op bezoek. We werden gastvrij ontvangen door Hans en Liesbeth en zeker niet vergeten de honden.

Het nestje bestond uit vier pups. Zeer schattig. Je wordt direct verliefd op de hondjes. Het is daarom, ons inziens, zeer belangrijk van te voren een keuze te hebben gemaakt voor welk ras je gaat, want je wilt iedere pup van welk ras dan ook meenemen. Tijdens dit eerste bezoek zei ik nog tegen Jelleke dat het mij meeviel dat geen van de honden het koekje, dat ik op tafel had laten liggen, opat. Ik had dit nog maar net gezegd en we werden afgeleid door een van de pups. Dit was het moment voor Easy om het koekje van het bordje weg te kapen. Dit typeert ons inziens het karakter van dit hondenras; grote deugnieten.

De dag waarop ik Truus heb opgehaald (Jelleke had helaas de griep), was Truus tussen de zeven en acht weken. Echt een klein baby'tje. In de auto heeft ze het eerste half uur gepiept. Hierna werd het gelukkig stil (dit gaat je namelijk erg aan het hart). Eenmaal thuis had ze weer energie voor tien. Alles was interessant. Dit zou de komende periode zo blijven. Na een aantal weken plaste Truus zeer veel. Het bleek dat ze een lichte blaasontsteking had (wij hoorden dat dit vaker voorkomt bij jachthonden). De daarop volgende periode vlogen de kilo's eraan. Iedere week één kilo.

De puppy-cursus verliep goed, al had zij soms meer aandacht voor de andere pups dan voor ons. Wij vonden dit zelf geen probleem omdat wij zagen dat Truus veel plezier had.

Toen Truus een aantal maanden oud was, merkten we duidelijk dat ze ging puberen. Alles wat ze had geleerd, leek ze te zijn vergeten. Gelukkig kwam dit na verloop van tijd weer terug.

In augustus zijn wij getrouwd. Truus mochten wij gedurende onze daaropvolgende huwelijksreis onderbrengen bij de Pierschehille. Hans bracht haar na onze reis weer bij ons. Wat was ze gegroeid!

Wat nog meer opviel, was dat Truus veel rustiger was geworden. Ze had dus veel geleerd tijdens haar verblijf op de Pierschehille.

Inmiddels is Truus tien maanden oud. Ze is nog steeds een deugniet maar een schat van een hond. We krijgen nog bijna dagelijks complimenten van andere mensen dat we een erg mooie hond hebben. Het jachtinstinct van Truus komt langzamerhand ook steeds meer naar boven. Enkele weken geleden heeft ze een mol weten te vangen in het bos. De mol werd net zo lang de lucht in gegooid totdat het arme beestje geen kracht meer had om te vluchten. Ook andere dieren zijn niet veilig voor Truus. Eenden en vogels vindt ze prachtig. Kortom, een echte jachthond! Om dit jachtinstinct onder controle te houden, beginnen wij half april met een jachthondentraining in Hulshorst. Wij hebben hier veel zin in (Truus vast en zeker ook).